آخرین ساخته ی Len Wiseman کارگردانی که بیشتر به خاطر ساخت دو قسمت اولِ سری فیلم های Underworld شناخته می شود، بازسازی اثر مشهور Paul Verhoeven کارگردان هلندی ست که ما ایرانی ها او را با پلیس آهنی اش (RoboCop) می شناسیم.
در نسخه ی جدید Total Recall کالین فارل، به جای آرنولد نقش کارگری ساده به نام Doug را بازی می کند، مدتی ست دچار کابوس شده و برای حل کردن مشکلش به سازمانی به نام Rekall مراجعه می کند. این سازمان خاطراتی را که مشتری ها می خواهند، به ذهنشان تزریق می کند. داگ به زودی می فهمد در زندگی اش اتفاقاتی افتاده است که خودش از آن ها بی خبر بوده، و گروه ویژه ای به نام «یو اف بی» به رهبری Vilos با بازی برایان کرانستون (که او را به خاطر نقشش در سریال Breaking Bad می شناسیم) قصد

تیتراژ عالی، متن پراکنده

اصولا موسیقی سریال‌های تلویزیونی شنیده نمی‌شود مگر آنکه ترانهء تیتراژ ابتدایی یا پایانیشان خوب باشد و برای مخاطب مقبول بیفتد وگرنه اگر آهنگ‌ساز پدر خودش را هم درآورده باشد و موسیقی صد برابر بهتر از خود آن مجموعهء تلویزیونی هم ساخته باشد، اصلا شنیده نمی‌شود. مثال‌هایش آنقدر زیادند که نیازی به ذکر نیست اما واقعا چند درصد مردم پیش از آنکه موسیقی تیتراژ پایانی شب دهم با صدای علیرضا قربانی را شنیده باشند و از آن لذت برده باشند، موسیقی متن این سریال را شنیده بودند و طرفدارش شدند؟

چند نفر با نام آهنگ‌ساز آن فردین خلعتبری آشنا شدند و چند نفر علیرضا قربانی را شناختند؟ همینطور است دربارهء موسیقی پهلوانان نمی‌میرند و محمد اصفهانی و آهنگ‌سازی مرحوم بیات. خیلی‌ها به سختی نام ‌آهنگساز حتی همین تیتراژ‌ها را هم به یاد می‌آورند چه برسد به اینکه به موسیقی متن آن‌ها توجه ویژه کرده باشند.

مثال آنقدر زیاد است که ذکر همین دو از میان ده‌ها کافی است. البته به ندرت نمونه‌های نقض هم بوده‌اند و واقعا باید آهنگ‌ساز کاری بس متفاوت انجام می‌داده تا شانسی برای ورود نام خود به ذهن مخاطبان تلویزیون پیدا کرده باشد. همین چند سال پیش بود که در این راه آریا عظیمی‌نژاد با استفاده از تلفیق موسیقی‌های الکترونیک با موسیقی بومی نواحی ایران به این مساله دست پیدا کرد. آن هم بدون اینکه اصلا ترانهء تیتراژی در کار بوده باشد. به هر حال این موضوعی است که اکثر موسیقی مجموعه‌های تلویزیونی در ایران با آن مواجهند....

فیلم «چشمه» (Fountain) یکی از بهترین های سال ۲۰۰۶ بود که موسیقی زیبای آن نقطه قوت بزرگی در موفقیت فیلم به حساب می آید
به نظر می رسد که آرنوفسکی هم در تولیدات سینمایی خود علاقه به استفاده از تیم (اگر بشود اسمش را تیم گذاشت) دارد، یا حداقل آنکه به استفاده از چند تن از مهره های فیلم های گذشته خود، به طوری که مثلاً در این فیلم هم از بازیگرانی چون «الن برستین» و «مارک ماگولیس» که در فیلم «مرثیه ای برای یک رویا» حضور داشتند استفاده کرده است و همچنین از آهنگساز طلایی دو فیلم گذشته خود «کلینت منسل». البته منسل هم همچون فیلم «مرثیه ای برای یک رویا» دوباره کوارتت «کرانس» را فراخوانده تا اثر زیبای دیگری با هم خلق کنند.

موسیقی این فیلم زیبا و با شکوه تا کنون یکی از به یاد ماندنی‌ترین موسیقی‌های نوشته شده برای یک فیلم در سینما بوده است. موریس ژار با نوشتن موسیقی این فیلم در سال 1964 رقابت را برای همکارارنش بسیار سخت کرد و جایزه بهترین موسیقی فیلم اسکار را ربود. آهنگسازی که توانسته است بارها مخاطبان سینما را در فیلم‌هایی چون لورنس عربستان، دختر رایان، گذری به هندوستان و البته دکتر ژیواگو، بر روی صندلی‌های سینما میخکوب کند.

موریس ژار (Maurice Jarre ) متولد 1924 درلیون فرانسه، در کنسرواتوار پاریس در رشته آهنگسازی و نوازندگی سازهای کوبه‌ای تحصیل کرد. اولین موسیقی فیلمش را در سال 1952(یک فیلم کوتاه) و آخرین موسیقی فیلمش را در سال 2001برای تلویزیون (مستندی درباره آفریقا) نوشته و در حال حاضر بازنشسته شده است. در طول مدت فعالیت هنری‌اش 9 بار نامزد دریافت جایزه اسکار و 3 بار برنده این جایزه شده است و یک جایزه گرمی را هم در کارنامه خود دارد. پرونده هنری موریس ژار و همکاری او با دیوید لین بسیار مفصل است. او پدر ژان میشل ژار یکی از مطرح ترین آهنگسازان موسیقی الکترونیک است که البته خود موریس هم از سال 1980 از موسیقی الکترونیک بهره فراوانی برده است. در این مقاله فقط به برسی موسیقی دکتر ژیواگو می‌پردازیم.

از کنار نام حسین علیزاده تحت هیچ شرایطی نمی توان به آسانی گذشت؛ آهنگسازی که در طول بیش از سه دهه فعالیت مداوم موسیقایی همواره به دنبال دستیابی و خلق فضاهای جدید و متفاوت بوده است و استمرار او در پیدا کردن صداهای نو در کنار تلاشش برای استفاده از رنگ آمیزی صدایی متفاوت در دوره های مختلف زندگی هنری اش همه و همه نشان از ذهن پویا و خلاقی دارند که در اواسط دهه 50 فعالیت موسیقایی اش را آغاز کرد و از همان ابتدای امر خود را به عنوان یکی از متفاوت ترین و آوانگارد ترین موزیسین های ایرانی به جامعه موسیقایی ایران شناساند؛ موزیسینی که هم اکنون در سومین دهه از فعالیت هنری اش، همچنان آوانگاردتر از دیگر موزیسین های ایرانی به نظر می رسد............................

هنری مانچینی (Henry Mancini) آهنگساز، رهبر ارکستر و تنظیم‌کننده بزرگ آمریکایی - ایتالیایی تبار، در 16 آوریل سال 1924در اهایو چشم به جهان گشود. پدرش به او نواختن ساز فلوت را آموزش داد، به طوری که او در 9 سالگی فلوت را به زیبایی می‌نواخت و در سن 12 سالگی با پیانو آشنا شد. او خیلی زود به تنظیم و آهنگسازی علاقمند شد. پدرش پس از آموزش مراحل اولیه موسیقی او را نزد «ماکس آدکینز» ستاره Jazz فرستاد. آدکینز نسبت به استعداد «هنری» دید دیگری داشت و او را به «بنی گودمن» جازیست مشهور آن زمان معرفی کرد و هنری از همان سن کم به عنوان پیانیست و تنظیم‌کننده در گروه گودمن مشغول به فعالیت شد.........